Langfredag

Du låg skjelvande av angst på kne
og svetten rann som blod.
Og vennene du hadde med
dei sov i største ro.
Dei svikta då du trengte dei
du hadde gitt dei alt.
Dei valde minste motstands vei
og svikta då det gjalt.

Og eg har tenkt; det sko ‘kje eg ha gjort.
Eg sko’ha kjempa saman med deg
holdt rundt deg og tørka svetten bort
- gjort ka eg kunne for å gle deg.

Dei dømde deg te død og pine
spotta deg og lo.
Og ein av dei du kalla dine
fornekta og bedro.
Han svikta då du trengte han
du hadde gitt han alt.
Han var ein veik og vesal mann
som svikta då det gjalt.

Og eg har tenkt; det sko ‘kje eg ha gjort.
Eg sko’ha kjempa saman med deg
holdt rundt deg og tørka svetten bort
- gjort ka eg kunne for å gle deg

Men eg vet at eg og svikte
fornekte og bedrar.
Eg gjer’kje det eg vet eg plikte
eg e’ hjertelaus og hard.
E’ likasel for andres nød
ofte blind for venners sorg.
Ka bryr det meg dei andres sorg
min kulde e’ så fast ein borg,

Likavel e’ du lika glad imeg
tilgir meg alle feilå mine.
Stille tar du kappå di av deg;
tar te å vaska beina mine.